بسم رب المهدی

 ای مؤمنان، وقت تنگ است؛ دلها را زنده کنید

« الَم یَأنِ لِلَّذینَ ءامَنوا اَن تَخشَعَ قُلوبُهُم لِذِکر اللهِ وَ ما نَزَل مِنَ الحَقِّ»

 آیا مؤمنان را وقت آن نرسیده است که دلهایشان به یاد خدا و برای آنچه از حق نازل شده است خاشع شود...

"تخشع" از ماده خشوع، به معنای حالت تواضع و ادب جسمی و روحی است که در برابر حقیقت علم یا شخصی بزرگ به انسان دست می دهد. جالب اینجاست که قرآن گروهی از مؤمنان را مخاطب قرار داده و سرزنش کرده است که چرا در برابر خدا و آیات الهی خشوع نمی کنند و در غفلت و بی خبری اند و دلهای آنان را قساوت و غفلت گرفته است.

 امام علی (ع) فرمودند: در غفلت آدمی همین بس که عمر خود را در راه چیزهایی که او را نجات نمی دهد هدر دهد.؛ و نیز فرموده اند:  هر که نفس خود را حسابرسی کند سود بَرد، و هرکه از آن غفلت ورزد زیان بیند.

 جناب لقمان در اندرز به فرزندش فرمود:  غافل ترین مردم کسی است که از دگرگونی احوال دنیا پند نگیرد.؛ و نیز به ابوذر فرمودند: قصد انجام دادن کار نیک کن، هر چند آن را به کار نبندی، تا در زمره غافلان نوشته نشوی؛ و نیز فرمودند: در شگفتم از کسی که او غافل است و از او غافل نیستند (خداوند و ملائکه اش!) و در شگفتم از کسی که در پی دنیاست، در صورتی که مرگ در پی اوست! و در شگفتم از کسی که دهانش را به خنده می گشاید، در حالی که نمی داند آیا خداوند از او خشنود است یا ناخشنود.1

 پی نوشت :

 1. همه روایات در میزان الحکمة، باب غفلت، آمده است.

 

نوشته شده در سه شنبه 92 آذر 26ساعت ساعت 12:32 عصر توسط حسین مرادی نژاد| نظر بدهید