بسم رب المهدی

 

امام باقر (ع) فرمودند:

«یَظْهَرُ کَالشِّهَابِ‏ الثَّاقِبِ‏ فِی اللَّیْلَةِ الظَّلْمَاء؛5
امام عصر(عج) همچون شهاب ثاقب (سنگ آسمان شکافنده) در شب تاریک ظاهر می‌شود.»
برای نزدیک بودن واقعه شریف ظهور، صدها نشانه در آسمان و زمین می‌توان سراغ گرفت. مگر در دعای شریف عهد نفرمودند:

«إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً وَ نَراهُ قَرِیباً؛
آنان [منکران] آن را دور می‌بینند و ما نزدیک می‌شناسیم.»
با صمیمیّت تمام با خود می‌گویم:
برای نزدیک بودن خودم به «خالصان از غربال گذشته چشم به راه» چه نشانه‌هایی می‌توان سراغ گرفت؟
به خود نهیب می‌زنم:
فردا بسیار دیر است. همین امروز و همین ساعت باید اذان سر داد، اقامه خواند به نماز ایستاد.

«حَیَّ عَلَی الصَّلَاةِ! حَیَّ عَلَی‏ الْفَلَاحِ!‏ حَیَّ عَلَی‏ الْفَلَاحِ‏ حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَل!»
‏نماز و فلاح و ورود به خیرترین عمل، جز با قامت بستن بر آستان حضرت ولیّ الله الاعظم، مهدی صاحب الزّمان، ارواحنا له الفداء راست نمی‌آید.
قامت‌بستن، جز با وضو و تطهیر جسم و جان از همه آنچه که از نجاسات ظاهری و باطن بر خود بسته‌ایم، راست نمی‌آید.
کدامین مؤمن را می‌توان سراغ گرفت که پیش از تطهیر و وضو، به نماز ایستاده باشد؟
به خود نهیب می‌زنم:
فردا دیر است، همین امروز وضو بساز!

نوشته شده در سه شنبه 92 مهر 9ساعت ساعت 3:47 عصر توسط حسین مرادی نژاد| نظر بدهید